29 November, 2025 05:08 PM IST | Mumbai | Jigisha Jain
મેહુલ નિસર
૪૭ વર્ષના મેહુલ નિસર આજે એક જાણીતો ચહેરો બની ગયા છે. ત્રણ દાયકા પહેલાં અભિનયક્ષેત્રે નસીબ અજમાવવા મુંબઈ આવ્યા ત્યારે પેરન્ટ્સે બે-ત્રણ વર્ષનો સમય આપેલો. જોકે મેહુલભાઈએ તો આવતાંવેંત એક મોટી સિરિયલ અને એક મોટી ફિલ્મ મેળવીને મજબૂત પાયો નાખી દીધો અને ત્યાર પછી ક્યારેય પાછું વળીને જોવાનો સમય નથી આવ્યો
૧૯૯૬-’૯૭નો સમય. કચ્છી જૈન પરિવારનો દીકરો મેહુલ નિસર પોતાના પરિવાર સાથે સોલાપુરમાં રહેતો હતો. આમ તો તેમના દાદા-પરદાદા કચ્છના દેવપુર ગામથી વર્ષો પહેલાં મુંબઈ શિફ્ટ થઈ ગયેલા. ગાર્મેન્ટનો ધંધો હતો અને એના માટે જ નાની ઉંમરમાં મેહુલને લઈને આખો પરિવાર સોલાપુર શિફ્ટ થઈ ગયો હતો. મેહુલ નિસરને નાનપણથી ફિલ્મોનું ઘેલું. સોલાપુરમાં રહેતાં-રહેતાં પણ તેણે મુંબઈ જવાનાં સપનાં જોઈ લીધેલાં એટલું જ નહીં, એની તૈયારી પણ કરી લીધી હતી. જોકે ઘરમાં કોઈને કહ્યું નહોતું. મેહુલે વિચારેલું કે બારમા પછી મુંબઈ જઈને જ ભણવું, પણ એના માટે મુંબઈની કૉલેજમાં ઍડ્મિશન લેવું હોય તો સારા ટકા તો જોઈશે જ. એટલે અગિયારમા-બારમામાં ખૂબ મહેનત કરી. ભણવામાં મહેનત કરવાનું કારણ એ નહોતું કે આગળ ભણવું હતું કે ભણવું ખૂબ ગમતું હતું. બસ, એક જ કારણ હતું કે મુંબઈ જવું છે; મુંબઈની કૉલેજમાં ઍડ્મિશન લઈ લીધા પછી કોશિશ કરવી કે ઍક્ટિંગનો ચાન્સ મળી જાય. બારમાના રિઝલ્ટ સાથે મેહુલે ઘરમાં પોતાનો પ્લાન જણાવ્યો. હકીકત છે કે એક કચ્છી વેપારી તો એ જ વિચારે કે દીકરો પોતાનો બિઝનેસ સંભાળે, પરંતુ દીકરાની ઇચ્છા આગળ તેઓ ઝૂક્યા. દીકરાને એકલો મુંબઈ મોકલવો પડે એમ હતો, જેને માટે માતા-પિતાનું મન બિલકુલ નહોતું માનતું. વળી જે દિશામાં તે આગળ વધવા માગતો હતો એ દિશામાં તેને કામ ન મળ્યું તો? આવી ભીતિ પણ તેમને સતાવતી હતી. એટલે એક ટાઇમલાઇન નક્કી થઈ. બે-ત્રણ વર્ષ જોઈએ છીએ, જો કંઈ સારું કામ મળ્યું તો ઠીક છે નહીંતર તું પાછો આવી જજે એવી શરત સાથે મેહુલને મુંબઈ મોકલવા તેઓ તૈયાર થયાં. સાડાસત્તર વર્ષની ઉંમરે મેહુલ મુંબઈ આવ્યો. કોઈ પણ ઓળખાણ વગર, કોઈ મદદ વગર, આપબળે તેણે ૧૯ વર્ષની ઉંમરે ટેલિવિઝનમાં એક મોટો બ્રેક મેળવ્યો. ઝી-ટીવીની એક સિરિયલ ‘હિપ-હિપ હુર્રે’માં યાદગાર રોલ મળ્યો. ૧૯૯૮માં આવેલો આ શો સુપરહિટ હતો, જે આજે પણ લોકોને બરાબર યાદ છે. એ જ વર્ષે યશરાજ ફિલ્મ્સની ફિલ્મ ‘મોહબ્બતેં’માં પણ મેહુલને રોલ મળ્યો. એને યાદ કરતાં હાલમાં ૪૭ વર્ષના મેહુલભાઈ કહે છે, ‘હું છેલ્લાં ૨૮ વર્ષથી કામ કરી રહ્યો છું. ક્યારેક વિચારું તો લાગે કે કેવી રીતે મારામાં એ ઉંમરે આટલી હિંમત આવી ગયેલી કે હું મારું ભવિષ્ય ઘડવા ખુદ એકલો મુંબઈ આવી ગયેલો. મારાં માતા-પિતા માટે પણ ખૂબ અઘરું હતું એ. પણ મારાં સપનાંઓ અને એ સપનાંઓને લઈને મારી તૈયારી જોઈને તેમણે હા પાડી દીધી. સારું થયું કે તેમણે જે ટાઇમલાઇન આપી હતી ત્યાં સુધીમાં કામ પણ મળી ગયું એટલે પાછા જવાનો વારો આવ્યો નહીં. સ્ટ્રગલ તો હતી અને રહેવાની, પણ મને ખુશી એ વાતની છે કે મારે જે કામ કરવું હતું એ હું કરી શક્યો.’
મુંબઈમાં શરૂઆત
મુંબઈ આવીને મેહુલ નિસરે જયહિન્દ કૉલેજમાં ઍડ્મિશન લીધું. ત્યાંનું થિયેટર-ગ્રુપ જૉઇન કર્યું. ભવન્સ ચોપાટીમાં કૃતિકા દેસાઈના પપ્પા ગિરેશ દેસાઈ એ સમયે વર્કશૉપ લેતા હતા એટલે તેમની પાસે ઍક્ટિંગ શીખી. એ સિવાય નાદિરા બબ્બરની એક વર્કશૉપ તેમણે જૉઇન કરી અને તેમના ‘એકજુટ થિયેટર’માં તેમણે એક વર્ષ કામ કર્યું. શરૂઆતનું એક વર્ષ તેમણે ફક્ત બૅકસ્ટેજ કામ કર્યું. એ વિશે વાત કરતાં મેહુલભાઈ કહે છે, ‘એકદમ શરૂઆતના તબક્કામાં મને મૂળભૂત લર્નિંગ મળ્યું. ધીરજ રાખવાનું હું આ જગ્યાએ શીખ્યો. ઍક્ટિંગ શું છે, સ્ટેજ પર કઈ રીતે કામ થાય, શું જરૂરી છે અને શું ન જ કરવું જેવી ઘણી મૂળભૂત બાબતો હું થિયેટરમાંથી શીખ્યો.’
પહેલો શો
આ જ દરમિયાન એક ઑડિશન વિશે ખબર પડી. ઝી ટીવી ટીનેજર્સ માટે ‘હિપ હિપ હુર્રે’ નામનો શો બનાવી રહ્યું હતું. એના લેખક વિનય પાઠક અને ડિરેક્ટર નૂપુર અસ્થાના હતાં. એનાં ઑડિશન ઘણાં લાંબાં ચાલ્યાં. છેલ્લે ૨૦ યંગસ્ટર્સ ફાઇનલ થયા અને તેમની જોડે ૭ દિવસની વર્કશૉપ કરવામાં આવી જેમાંથી ફાઇનલી ૭ છોકરીઓ અને ૭ છોકરાઓનું સિલેક્શન હતું. એ વિશે વાત કરતાં મેહુલભાઈ કહે છે, ‘આ શોમાં ચૅનલને એકદમ જાડો છોકરો જોઈતો હતો. હું થોડો ચબી હતો પણ એકદમ વધારે પડતો જાડો નહોતો એટલે ચૅનલ મારા માટે ના પાડી રહી હતી. જોકે ડિરેક્ટર નૂપુર અસ્થાનાને હતું કે ના, આ છોકરો પર્ફોર્મ સારું કરે છે; વર્કશૉપમાં તેનું બૉન્ડિંગ બીજા છોકરાઓ સાથે થઈ ગયું છે; કોઈ નવી વ્યક્તિને લાવીને એ ખરાબ નથી કરવું. એટલે બધાના કૉન્ટ્રૅક્ટ બની ગયા હતા પણ હું લટકેલો હતો. ડિરેક્ટરના આગ્રહને કારણે મારું સિલેક્શન થયું અને સાવ છેલ્લે મારો કૉન્ટ્રૅક્ટ બન્યો. બીજી એક મજાની વાત એ છે કે પહેલા શોમાં મારું નામ રૉજર હતું. હું કોઈ પણ કાળે ક્રિશ્ચન જેવો દેખાતો નહોતો એટલે મારું નામ બદલવામાં આવ્યું. રૉજરને બદલે એ કિરદારનું નામ મેહુલ જ રખાયું. એ મારો પહેલો જ શો હતો એટલે સ્પેશ્યલ હતો મારા માટે અને પાછળથી એ એટલોબધો પ્રખ્યાત થયો કે આજે પણ લોકો એને યાદ કરે છે. આજે પણ જ્યાં જાઓ ત્યાં બધા મેહુલ તરીકે જ મને બોલાવે છે. એ વાતની મને ખૂબ ખુશી હતી કે મને મારા નામનું જ પાત્ર મળ્યું હતું.’
મોટી ફિલ્મ મળી
‘હિપ હિપ હુર્રે’ ચાલતું હતું ત્યારે જ એક મોટી ઘટના બની. યશરાજ ફિલ્મ્સની ઑફિસમાં ઑડિશન દેવાનો મેહુલને મોકો મળ્યો. ખબર પડી હતી કે તેઓ એક મોટી ફિલ્મ બનાવી રહ્યા છે. એ વિશે વાત કરતાં તેઓ કહે છે, ‘એ ઑડિશનમાં હું સિલેક્ટ થઈ ગયો. મારી સાથે ‘હિપ હિપ હુર્રે’નો રાણા રુષદ પણ હતો જે આ ફિલ્મ માટે સિલેક્ટ થઈ ગયેલો. જે ફિલ્મોને જોઈને અમે મોટા થયા હતા એ યશરાજ ફિલ્મ્સમાં કામ કરવું મારા માટે ખૂબ મોટી બાબત હતી. હું ખૂબ મોટો શાહરુખ ફૅન હતો અને છું. ભલે એ ફિલ્મમાં મારા માત્ર ત્રણ કે ચાર સોલો શૉટ છે પણ મને એ વાતનો ખૂબ ગર્વ છે કે હું આ મોટી ફિલ્મનો એક નાનકડો ભાગ છું. હું આ બાબતે કૃતજ્ઞતા અનુભવું છું.’
આકરી મહેનત
સામાન્ય રીતે લોકોને લાગે છે કે આટલા નાના ભાગ માટે કેટલા દિવસનું શૂટિંગ થયું હશે? બે-ચાર દિવસમાં પતી જાય આ કામ. પણ એવું નથી એમ જણાવતાં મેહુલભાઈ કહે છે, ‘હું ત્રણ ગીતોમાં હતો એટલે આ ફિલ્મનું શૂટિંગ કરવા ૪૫ દિવસનો સમય આપેલો. એ સિવાય ગીતોનાં રિહર્સલ માટેના દિવસો જુદા. એમાં એક ગીત લગભગ પાંચ દિવસ માગી લે. અમે બૅકગ્રાઉન્ડમાં ડાન્સ કરતા હોઈએ એટલે અમારે મેઇન ડાન્સર કરતાં વધુ મહેનત કરવાની હોય. એટલે કે જિમી, ઉદય કે જુગલ કંઈ ભૂલ કરે તો તેમને બીજો ચાન્સ મળે. જો અમે ભૂલ કરીએ તો કોરિયોગ્રાફર અમને પાછળ કરી દે કે તેની ફ્રેમમાં અમને રાખે જ નહીં. એટલે અમારે ભૂલ ન કરવાની હોય નહીંતર અમે કવર જ ન થઈએ.’
ટીવીમાં કરીઅર જામી
‘મોહબ્બતેં’ પછી મેહુલ નિસરે ટીવીની સફર ખેડવાનું શરૂ કર્યું. એક પછી એક ટીવી-શોઝ તેમને મળતા ગયા અને તેઓ કરતા ગયા. રાજશ્રી પ્રોડક્શન્સ સાથે તેમણે ‘પ્યાર કે દો નામ: એક રાધા, એક શ્યામ’, ‘વો રહનેવાલી મહલોં કી’, ‘યહાં મૈં ઘર ઘર ખેલી’ જેવી સિરિયલો કરી છે. આ સિવાય ‘દેખો મગર પ્યાર સે’, ‘જબ લવ હુઆ’, ‘ચિડિયા ઘર’, ‘કૈસી યે યારિયાં’, ‘બહૂ હમારી રજનીકાંત’, ‘પલકોં કી છાંવ મેં 2’, ‘કયામત કી રાત’, ‘કભી કભી ઇત્તફાક સે’ જેવી ઘણી સિરિયલોમાં કામ કર્યું. ‘અનુપમા’ સિરિયલમાં અનુપમાના ભાઈ ‘ભાવેશ’ તરીકે તેમને ઘર-ઘરમાં લોકો જાણતા થયા. ૨૮ વર્ષથી તેઓ મુંબઈમાં કામ કરી રહ્યા છે જેમાં તેમણે લગભગ ૨૫ જેટલી સિરિયલોમાં કામ કર્યું છે.
લગ્ન અને પરિવાર
મેહુલભાઈ જ્યારે મુંબઈમાં કામ કરી રહ્યા હતા ત્યારે ઘરેથી લગ્નની વાત આવી. સોલાપુરમાં તેમની દુકાનની સામે જે દુકાન હતી એ પરિવારને ત્યાંથી મેહુલ માટે માગું આવ્યું હતું. એ વિશે વાત કરતાં મેહુલભાઈ કહે છે, ‘મને અરેન્જ્ડ મૅરેજ કરવામાં વાંધો નહોતો એટલે હું શીતલને મળવા ગયો. અમે એક જ સ્કૂલમાં ભણેલાં એટલે હું ઓળખતો હતો, પણ ખૂબ જલદી હું સોલાપુરથી મુંબઈ આવી ગયેલો એટલે એમ ખાસ જાણકારી નહોતી. મેં પહેલેથી વિચારેલું કે મને હાઉસવાઇફ નથી જોઈતી. મને એવી છોકરી જોઈતી હતી જે કામ કરતી હોય, તેની પોતાની ઓળખ હોય. શીતલ એવી જ હતી. તે પ્રોગ્રેસિવ હતી એટલે મને ગમી ગઈ. ૨૬ વર્ષની ઉંમરે મેં લગ્ન કરી લીધાં હતાં. અમારો એક દીકરો છે. આજે તે ૧૮ વર્ષનો થઈ ગયો છે. મને અને શીતલને બન્નેને કુકિંગ ખૂબ ગમે છે. અમારા આ બાબતે ઝઘડાઓ પણ થાય છે. સમાધાન એ વાત પર આવ્યું છે કે હું જમવાનું બનાવું ત્યારે તેણે અને તે બનાવે ત્યારે મારે એમાં માથું નહીં મારવાનું. અસિસ્ટન્ટ શેફ બનીને અમે એકબીજાની મદદ કરીએ પણ સલાહ નહીં આપવાની એ ફિક્સ છે. મારી પત્ની એક ક્લાઉડ કિચન ચલાવે છે. કોવિડમાં અમે એ શરૂ કર્યું હતું. એ સમયે જે લૉયલ કસ્ટમર બનેલા એ આજે પણ જોડાયેલા છે. હજી અમે ડિલિવરી ઍપ્સમાં કામ શરૂ નથી કર્યું પણ ધીમે-ધીમે એ પણ કરીશું.’
એની ખાસિયત જણાવતાં મેહુલભાઈ કહે છે, ‘અમે જૈન છીએ અને જૈન લોકોના મૂળમાં હોય છે બગાડ ન કરવો. અમે તરબૂચની છાલ, કોળાની છાલ, તૂરિયાંની છાલનાં શાક બનાવીએ છીએ. અમારું કિચન એકદમ ઝીરો-વેસ્ટેજ કિચન છે.’
જલદી ફાઇવ
શોખ – કુકિંગ. ખાસ કરીને કૉન્ટિનેન્ટલ બનાવવું મને ગમે.
અફસોસ - મારું પહેલું બાળક થયું એ પછી પૈસાની ખેંચ રહેતી હતી એટલે અમે નક્કી કર્યું કે બીજું ન કરીએ. મને અફસોસ છે કે જો એ ખેંચ ન હોત અને અમે વિચાર્યું હોત કે મૅનેજ કરી લઈશું તો આજે મારા દીકરાને એક સિબ્લિંગ હોત. હું માનું છું કે એ જરૂરી છે. મને અફસોસ છે કે અમે તેને એ સુખ ન આપી શક્યાં.
ડર - મને ઉંદરોથી ખૂબ ડર લાગે છે. ‘અનુપમા’માં એક દિવસ મને આશિષનો મેકઅપ રૂપ આપેલો જેમાં એક નાનકડી ઉંદરડી હતી. મેં તેમને કહ્યું કે હું અહીં નહીં રહી શકું, હું રૂમ વગર પણ મેકઅપ કરવા તૈયાર છું પણ આ રૂમમાં નહીં. પછી મેં આશિષને કહ્યું ત્યારે તેણે કહ્યું કે અરે, એ તો મારી પાલતુ છે, હું એને દરરોજ ખવડાવું પણ છું. બાપ રે, સાપથી ડર લાગતો નથી મને પણ ઉંદરોથી લાગે છે.
બેસ્ટ ખુશીની પળ - જ્યારે મારો દીકરો જન્મ્યો હતો. તન્મય નામ રાખ્યું છે અમે તેનું. તન્મય મારું જીવન છે. તેને હું ખૂબ પ્રેમ કરું છું. બાપ તરીકે મને ચિંતા પણ છે તેના માટે અને ખૂબ ગર્વ પણ. તે એકદમ નાનો હતો ત્યારે ચાઇલ્ડ મૉડલ પણ હતો એટલે એક બિસ્કિટની બ્રૅન્ડની જાહેરખબર કરી હતી તેણે અને એનાં હોર્ડિંગ્સ આખા મુંબઈમાં લાગેલાં ત્યારે એક બાપ તરીકે હું ખૂબ ખુશ હતો.
બકેટ-લિસ્ટ - હું ઘણું ફર્યો છું પણ મેં અને શીતલે વિચાર્યું છે કે બૅગ પૅક કરીને ૩-૪ મહિના ઘરેથી નીકળી જવું. આખી દુનિયા એ સમયગાળામાં ફરી લેવી. મને આવું એક સોલો ટ્રાવેલ પણ કરવું છે.